ഗാന്ധിജിയുടെ സത്യസന്ധതയും എന്റെ കോപ്പിയടിയും

ഡിഗ്രി ഫസ്റ്റ് സെമസ്റ്റര്‍ റിസല്‍ട്ട് വന്നു. സോനാജോയ്ക്ക് എന്നേക്കാള്‍ ഒരു മാര്‍ക്ക് കൂടുതല്‍. ഇത്തവണത്തെ പ്രൊഫിഷ്യന്‍സി അവാര്‍ഡ് അവള്‍ക്കുകിട്ടും. എന്നെ തിരിഞ്ഞുനോക്കിയിട്ട് സോന പുഞ്ചിരിച്ചു. ആ പുഞ്ചിരിയില്‍ പുച്ഛമോ വിജയഭാവമോ ആയിരുന്നില്ല. അത് വേദനയുള്ള പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു. സോന എന്റെ ഏറ്റവും നല്ല സുഹൃത്തുക്കളില്‍ ഒരാളാണു. ക്ലാസില്‍ ഞങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ ബുദ്ധിപരമായ മത്സരം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നത് ശരിതന്നെ. പക്ഷെ അതു ഞങ്ങളുടെ സൌഹൃദത്തെ ഒരിക്കലും ബാധിച്ചിരുന്നില്ല.

“എടാ പഠിത്തത്തിന്റെ കാര്യത്തിലെ Competition നും, നമ്മുടെ ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പും കൂടിക്കലരരുത് കേട്ടൊ”.

ആദ്യത്തെ എക്സാം തുടങ്ങുന്നതിന്റെ തലേന്നു ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, ഞങ്ങള്‍ ഫോണ്‍ കട്ടുചെയ്തു. പിന്നീടുള്ള സെമെസ്റ്ററുകളില്‍ സോനയെ പിന്നിലാക്കി പോയപ്പോഴും ആ പുഞ്ചിരി ഞങ്ങള്‍ കൈവിട്ടില്ല. പക്ഷെ...

ആ സൌഹൃദത്തെ മാറ്റിനിര്‍ത്തിട്ടും മനസില്‍ വേദന അവശേഷിച്ചു. പ്രീഡിഗ്രി ദയനീയമായിപ്പോയതു കൊണ്ട് തന്നെ ഡിഗ്രിയെ ഏറെയധികം വാശിയോടെ സമീപച്ചതു കൊണ്ടാവാം ഒരു മാര്‍ക്കിനു രണ്ടാം സ്ഥാനത്തായത് എന്നെ വേദനിപ്പിച്ചത്. അല്ലെങ്കില്‍ അസൂയയോ നിരാശയോ...

ഒന്നാമത്തെ സെമെസ്റ്ററില്‍ ഇന്റേണല്‍ അസ്സെസ്മെന്റിനാണു മാര്‍ക്ക് കുറഞ്ഞിരുന്നത്. എം.പി.ജെ. സാറിന്റെ ‘എജ്യുക്കേഷന്‍ ഇന്‍ ഇന്‍ഡ്യ‘യ്ക്ക് ക്ലാസ് ടെസ്റ്റിനു മാര്‍ക്ക് കുറവായിരുന്നത് കൊണ്ട് ആകെ 10 മാര്‍ക്കില്‍ 9. ആ സാധുസാറിന്റെ വിഷയത്തിനു ഒരു മാര്‍ക്ക് കുറച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞ് ഫസ്റ്റ് ലാംഗ്വേജിനും ഒരു മാര്‍ക്ക് കുറച്ചു.

ആ‍ ഒരുമാര്‍ക്ക്...

അതെന്റെ കൈയെത്തും ദൂരത്തുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ നോട്ടുബുക്കിനുള്ളില്‍. പക്ഷെ അതെടുക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല.. ക്ലാസ് ടെസ്റ്റിനുള്ള ക്വസ്റ്റിന്‍ പേപ്പര്‍ തന്നിട്ട് എം.പി.ജെ സാറ് എന്തോ ആവശ്യത്തിനായി പുറത്തേക്ക് പോയി. വേറെ പ്രഫസര്‍മാരാരും ക്ലാസിലേക്ക് വന്നതുമില്ല. നന്നായിപഠിക്കുന്നവര്‍ക്ക് മുഴുവന്‍ മാര്‍ക്കും, അല്ലാത്തവര്‍ക്ക് ജയിക്കാനുള്ള മാര്‍ക്കും വാങ്ങാനുള്ള അവസരം ഇതില്‍ പരം എന്ത് വേണം. ഒരുവാക്കുപോലും തെറ്റിപ്പോകാതിരിക്കാന്‍ മിക്കവരും തന്നെ പുസ്തകം നോക്കിയെഴുതുകയാണ്. എന്റെ ഒരു പുസ്തകത്തിന്റെയും പുറംചട്ടയുടെ നിറം ഞാനോര്‍ക്കുന്നില്ല. പ്ക്ഷെ ‘എജ്യുക്കേഷന്‍ ഇന്‍ ഇന്‍ഡ്യയുടെ നോട്ടുബുക്കിനു നീലപുറം ചട്ടയായിരുന്നു. അത് വ്യക്തമായിത്തന്നെ ഓര്‍ക്കുന്നു. എന്റെ മുന്നില്‍ മൂന്നുമണിക്കൂര്‍ പ്രലോഭനത്തിന്റെ നീലനിറം തെളിച്ച് ആ നോട്ട് ബുക്കിരുന്നു. അതിനു തൊട്ടടുത്ത് നിറഞ്ഞകണ്ണുകളുമായി ചിന്നമ്മടീച്ചറിന്റെ മുഖവും. ആ മുഖത്ത് നോക്കി എനിക്കൊരിക്കലും കോപ്പിയടിക്കുവാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. കൈയകലത്തിരുന്ന ആ ഒരുമാര്‍ക്ക് ഞാന്‍ വേണ്ടാന്നു തന്നെ വെച്ചു.

ചിന്നമ്മ ടീച്ചര്‍, എന്റെ ക്ലാസ്ടീച്ചര്‍ ആയിരുന്നു, ഒന്‍പതാം ക്ലാസില്‍ വെച്ച്. ക്ലാസില്‍ വലിയ കുഴപ്പമില്ലാതെ പഠിക്കുന്ന കുട്ടി, മറ്റു പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലും കല, സാഹിത്യം മുതലായവയിലുള്ള താല്പര്യം ഒക്കെ കൊണ്ട് എന്നെ ടീച്ചറിനു നല്ല ഇഷ്ടമായിരുന്നു. എല്ലാദിവസവും രാവിലത്തെ കുര്‍ബ്ബാനയ്ക്ക് പള്ളിയില്‍ വെച്ചുകാണുന്ന കുട്ടിയാണു എന്നതു കൂടി ആ സ്നേഹത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. ദിയയുടെ വീടിന്റെ മുന്നിലൂടെ പോകാം എന്നത് മാത്രമാണു, എന്നെ എല്ലാദിവസവും പള്ളിയിലേക്ക് നയിച്ചിരുന്നത്. ദിയയും, ദിയയോടുണ്ടായിരുന്നു പ്രണയവും ഒരുവരിയില്‍ പറയുവാന്‍ എനിക്ക് കഴിയില്ല. എങ്കിലും ഒരു കാര്യം സത്യമാണു. എല്ലാദിവസവും അന്നു ഞാന്‍ പള്ളിയില്‍ പോകുമായിരുന്നു. ദിയയുടെ വീടിനുമുന്നിലുള്ള വഴിയിലൂടെ തന്നെ. എന്റെ നേരെ എതിരെയാണു എല്ലാദിവസവും ചിന്നമ്മ ടീച്ചര്‍ കുര്‍ബ്ബാനയ്ക്ക് നില്‍ക്കുക. അതുകൊണ്ട് തന്നെ എല്ലാദിവവും പള്ളിയില്‍ വെച്ച് എന്നെ ടീച്ചര്‍ കാണുമായിരുന്നു.

“അരുണ്‍”
“ഗുഡ് മോണിങ് ടീച്ചര്‍”
“ഗുഡ് മോണിങ്, റിപ്പോര്‍ട്ടൊക്കെ തയ്യാറാണല്ലോ അല്ലെ?”

സാഹിത്യസമാജത്തിന്റെ അവസാന യോഗമാണ് അന്നു വൈകുന്നേരം നടക്കേണ്ടിയിരുന്നത്. ചിന്നമ്മടീച്ചറിന്റെ സഹായത്തോടെ വളരെ നല്ല ഒരു പ്രവര്‍ത്തനം ആ വര്‍ഷം ഉണ്ടായിരുന്നു. സിനിമാപാട്ടുകളോ, മിമിക്രിയിലോ മാത്രം ഒതുക്കാതെ, നല്ല വിഷയങ്ങളെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുകയും, വിലയിരുത്തുകയും ചെയ്തിരുന്ന, നല്ല ഒരു കൂട്ടം ആ ക്ലാസില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. പ്രതീഷ്, ജോസഫ്, പ്രശാന്ത്, ജിജു, വിന്‍സെന്റ്, പോള്‍ ഷെറിന്‍ തുടങ്ങിയവര്‍ക്ക് നാടകത്തോടുണ്ടായിരുന്ന താല്പര്യം ചെറിയ ചില സ്കിറ്റുകള്‍ എഴുതിയിരുന്ന എനിക്ക് നല്ല സപ്പോര്‍ട്ട് ആയിരുന്നു. ടീച്ചറിനു ആകെയുണ്ടായിരുന്ന നിര്‍ബന്ധം അതില്‍ ഗുണപാഠം വേണമെന്നതാണു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ സ്കിറ്റിന്റെ കളൈമാക്സില്‍ നായകനെക്കൊണ്ട് ഗുണപാഠം പറയിപ്പിച്ച് അവസാനിപ്പിക്കാം എന്നൊരു സൌകര്യമുണ്ടായിരുന്നു.

“ഉവ്വ് ടീച്ചര്‍”
“പിന്നെ ഇതൊക്കെ ഇന്നത്തോടെ അവസാനിപ്പിച്ചേക്കണം. നിന്റെ നാടകോം, ഡാന്‍സുമൊക്കെ. വരുന്ന മാസത്തെ പരീക്ഷ മറക്കണ്ട.”


സാഹിത്യസമാജത്തിന്റെ പ്രവര്‍ത്തനത്തെ അഭിനന്ദിക്കാനായിരിക്കും ടീച്ചര്‍ വിളിച്ചതെന്നോര്‍ത്ത് അല്പം അഹങ്കാരത്തോടെ നിന്ന എന്റെ നെഞ്ചില്‍ പരീക്ഷയുടെ തീവാരിയിട്ടിട്ടാണു ടീച്ചര്‍ പോയത്. അത് നന്നായി ആളിക്കത്തുന്ന തീ ആയിരുന്നു. കാരണം എട്ടാം ക്ലാസിലെ ക്രിസ്മസ് പരീക്ഷയ്ക്ക് ശേഷം എന്റെ പഠിത്തം അത്ര ആശാവഹമായിരുന്നില്ല. കെമിസ്ട്രിയും, കണക്കും, ഹിന്ദിയും, ജോഗ്രഫിയും എന്നെ വെല്ലാതെ വലച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ദിയയോടുള്ള പ്രണയം കലശലായതോട് കൂടി, കൈത്തണ്ടയില്‍ കോമ്പസു കൊണ്ടും, പുസ്തകം പൊതിഞ്ഞിരുന്ന പേപ്പറിനകത്ത് പല നിറങ്ങളിലുള്ള പേന കൊണ്ടും, അവളുടെ പേരു എഴുതി വെക്കലായിരുന്നു എന്റെ പഠനം. പേരു മാഞ്ഞു വരുന്നതിനനുസരിച്ച് വീണ്ടും വീണ്ടും കോമ്പസും പേനയും കൊണ്ട് അവളുടെ പേരെഴുതി വെക്കാനുള്ള തിരക്കിനിടയില്‍ ക്ലാസില്‍ പറയുന്നത് എന്റെ ചെവിയുടെ ചുറ്റും പറന്ന് നടന്നതല്ലാതെ മനസില്‍ പതിഞ്ഞില്ല.

അത് ആനുവല്‍ എക്സാം ആയിരുന്നില്ല. അതിനു മുന്‍പുള്ള മോഡല്‍ പരീക്ഷയോ ക്ലാസ് പരീക്ഷയോ ആയിരുന്നു. ഇംഗ്ലീഷ് സെക്കന്റ് പേപ്പര്‍- ഗാന്ധിജിയുടെ ആത്മകഥയാണു. അന്നതെനിക്ക് വളരെ താല്പര്യം കുറഞ്ഞ പുസ്തകം ആയിരുന്നു. ക്ലാസില്‍ പറയുമ്പോള്‍ കേട്ടിരുന്നു എന്നതല്ലാതെ, വീട്ടില്‍ പോയി ഒരിക്കല്‍ പോലും ആ ടെക്സ്റ്റ് ഞാന്‍ തുറന്നുനോക്കിയിരുന്നില്ല. പരീക്ഷയുടെ തലേദിവസം ടെക്സ്റ്റും ഗൈഡും മറിച്ചും തിരിച്ചും നോക്കിയതല്ലാതെ ഉത്തരങ്ങള്‍ കൃത്യമായി പഠിച്ചതുമില്ല. ഇതു പബ്ലിക് പരീക്ഷയൊന്നുമല്ലല്ലോ എന്ന ലാഘവത്തില്‍ എക്സാമിനു ചെന്നിരുന്നു. ജയിക്കാനുള്ളമാര്‍ക്ക് മാത്രം മതി എന്നുമാത്രമേ ചിന്തിച്ചുള്ളൂ. പക്ഷെ ക്വസ്റ്റിന്‍ പേപ്പര്‍ കിട്ടിയപ്പോള്‍ തന്നെ എന്റെ പ്രതീക്ഷയൊക്കെ തകിടം മറിഞ്ഞു. അറിയാവുന്ന ഉത്തരങ്ങള്‍ ചേര്‍ത്തുവെച്ചാലും ജയിക്കാന്‍ വേണ്ട മാര്‍ക്ക് കിട്ടുമെന്നു തോന്നിയില്ല.

“ഗാന്ധിജിയുടെ സത്യസന്ധത തെളിയിക്കുന്ന സ്കൂളിലെ സംഭവം വിവരിക്കുക“. അതിന്റെ ഉത്തരം ഏകദേശം എനിക്കറിയാം. ഇന്‍സ്പെക്ഷനു വരുന്ന സായിപ്പ് കേട്ടെഴുത്ത് നടത്തുന്നതും, അതില്‍ ഒരു വാക്കിന്റെ സ്പെല്ലിങ് ഗാന്ധിജി തെറ്റിച്ചെഴുതുന്നതും ക്ലാസ് ടീച്ചര്‍ ശരിയായ സ്പെല്ലിങ് പറഞ്ഞുകൊടുത്തിട്ടും സത്യസന്ധനായ അദ്ദേഹം അത് മാറ്റി എഴുതാതിരുന്നതും ഇതെല്ലാം അവിടെ ഇവിടെയൊക്കെയായി കിടപ്പുണ്ട് മനസില്‍. പക്ഷെ എഴുതി വന്നപ്പോള്‍ ഏതു വാക്കാണു ഗാന്ധിജി തെറ്റിച്ചെഴുതിയത് എന്നത് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടിത്തം കിട്ടിയില്ല. രണ്ടൊ മൂന്നോ മാര്‍ക്കു കിട്ടുന്ന ചോദ്യമാണു. അതു വിട്ടുകളഞ്ഞാല്‍ ഉത്തരമറിയാവുന്ന വേറെ ചോദ്യങ്ങളുമില്ല. ഞാന്‍ അടുത്തിരുന്നവന്റെ പേപ്പറിലേക്ക് തല നീട്ടി നോക്കാന്‍ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. എന്റെ ആഗ്രഹം മനസിലാക്കിയ പോലെ തന്നെ അവന്‍ ഏതു ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരമാണു അറിയേണ്ടത് എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. കൈവിരലുകള്‍ കൊണ്ട് ക്വസ്റ്റിന്‍ നമ്പര്‍ കാണിച്ചു കൊടുത്തു. ഒരൊറ്റ നിമിഷത്തിനുള്ളില്‍ ഒരു ചുരുണ്ട് കടലാസ് എന്റെ പേപ്പറിനു മുകളില്‍ പറന്നു വീണു. അതില്‍ ഉത്തരമുണ്ട് എന്ന ഭാവത്തില്‍ അവന്‍ ചിരിച്ചു. ചിന്നമ്മ ടീച്ചറാണു ഒബ്സെര്‍വേഷനു വന്നിരിക്കുന്നത്. അവര്‍ ഹാളിന്റെ അങ്ങെ മൂലയിലായിരുന്നു. കടലാസു തുണ്ട് വിറയാര്‍ന്ന കൈകള്‍ കൊണ്ട് ഞാന്‍ തുറന്നു. എന്റെ കണ്ണുകളിലും ചുണ്ടിലും വെള്ളം വരണ്ടു വരുന്നതു പോലെ. ജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെ കോപ്പിയടിയാണു. അതിന്റെ സാങ്കേതിക പിശകുകൊണ്ടാകാം, എന്തോ പന്തികേടു മണത്തതു പോലെ ടീച്ചര്‍ ഞാനിരുന്നിരുന്ന ഭാഗത്തേക്ക് വേഗത്തില്‍ നടന്നു വന്നു. വെപ്രാളത്തില്‍ അതു ഞാന്‍ താഴെയിടുകയും ചെയ്തു. ടീച്ചര്‍ എന്റെയടുത്തു വന്നു നിന്നു എന്റെ ഉത്തരകടലാസിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. കക്കാന്‍ പഠിച്ചാല്‍ മാത്രം പോരാ നിക്കാനും പഠിക്കണം. പക്ഷെ അത് എന്റെ കാര്യത്തില്‍ വിജയിച്ചില്ല. ഡെസ്കിനും താഴെ കിടന്ന തുണ്ടുകടലാസ് ടീച്ചര്‍ കണ്ടു. അവര്‍ അതു കുനിഞ്ഞെടുത്തു. പിന്നെ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയിട്ട് തിരികെ നടന്നു. ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്നു വരുത്തിത്തീര്‍ക്കുമാറ് ഞാന്‍ ഉത്തരങ്ങള്‍ അറിയാവുന്നത് പോലെ എഴുതി മണിക്കുര്‍ തള്ളിനീക്കി. ടീച്ചറുടെ കണ്ണുകള്‍ എനിക്കു ചുറ്റും തന്നെ തിരിയുകയാണു. കോടതിക്കു മുന്നില്‍ പ്രതിക്കൂട്ടില്‍ നില്‍ക്കുന്നവനെപ്പോലെ എന്റെ മനസ് പിടഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞ് അവസാനമിറങ്ങിയത് ഞാനാണു. പഠിക്കുന്ന കുട്ടികള്‍ അവസാനമെ പരീക്ഷഹാളില്‍ നിന്നിറങ്ങു എന്ന അബദ്ധധാരണയും അന്നെനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. മടക്കി വെച്ച ഉത്തരക്കടലാസ് ടീച്ചറുടെ മേശപ്പുറത്ത് വെക്കുമ്പൊള്‍ എന്റെ ശിരസ് നിവര്‍ന്നു നിന്നിരുന്നില്ല. തെറ്റുചെയ്തു നില്‍ക്കുമ്പൊഴും അപമാനിതനാകുമ്പൊഴും ആര്‍ക്കാണു ശിരസുയര്‍ത്തുവാന്‍ കഴിയുന്നത്?

“അരുണ്‍, നീ പഠിച്ചില്ലായിരുന്നോ?”

“ഉവ്വ് ടീച്ചര്‍” ഞാന്‍ നുണ പറയുകയാണു, ഒരു തെറ്റിനെ മറച്ച് വെക്കുവാന്‍.

“പിന്നെ?”

ഞാന്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. വെറുമൊരു കോപ്പിയടിക്കാരന്‍ ആയിരുന്നില്ല ഞാന്‍. ചിന്നമ്മ ടീച്ചറടക്കമുള്ളവര്‍ സഹായിച്ചു പഠിക്കുന്നവന്‍. ആ നല്ല മനസുകളില്‍ ഉണ്ടാക്കിയ മുറിവിനു മുന്നിലാണു ഞാന്‍ നിശബ്ദനായി നില്‍ക്കുന്നത്.

“നീ ഇതു ചെയ്യുമെന്നു ഞാന്‍ കരുതിയില്ല”. അതു പറയുമ്പോള്‍ ടീച്ചറിന്റെ സ്വരം ഇടറിയിരുന്നു. ഞാന്‍ അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് പാളിനോക്കി. ആ മിഴികള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു. അതെന്നെ വെല്ലാതെ പൊള്ളിച്ചു. മനസില്‍ ഉരുകിവീഴുന്ന ലോഹത്തുള്ളി പോലെ, അതെന്നെ പൊള്ളിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. ഹാളില്‍ നിന്നിറങ്ങി വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍, പരീക്ഷ മോശമായതിനേക്കാള്‍ എന്നെ തളര്‍ത്തിയത് ടീച്ചറുടെ ഇടറിയ ശബ്ദവും, നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളുമാണു. പിന്നീട് വന്ന പരീക്ഷകളൊക്കെ അറിയാവുന്നത് പോലെ എഴുതി. ഉത്തരമറിയാത്ത ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് നേരെ ടീച്ചറിന്റെ മിഴിനീരുടഞ്ഞു കിടക്കുന്നത് കണ്ട് ഞാന്‍ ഒരിക്കലും പിന്നീട് കോപ്പിയടിച്ചില്ല, ഒരിക്കലും.

3 വര്‍ഷത്തിനുശേഷം ഒരിക്കല്‍ കൂടി ഉത്തരങ്ങള്‍ തരാത്ത ചോദ്യപേപ്പറിനു മുന്നില്‍ ഞാന്‍ പകച്ചിരുന്നു, വെട്ടി വിയര്‍ത്ത്, വിരല്‍ തുമ്പുകള്‍ വിറച്ച്...പ്രീഡിഗ്രി സെക്കന്റ് ഇയര്‍ പരീക്ഷയ്ക്ക്.

ഒരു വര്‍ഷത്തെ ഇടവേളയ്ക് ശേഷമാണു ഞാന്‍ പ്രീഡിഗ്രി എഴുതിയെടുക്കുന്നത്. 1999 ല്‍ എഴുതേണ്ടിയിരുന്ന പരീക്ഷ എഴുതിയത് 2000-ല്‍. ജയിക്കാന്‍ ഒരു സാധ്യതയുമില്ലാത്ത വിഷയമായിരുന്നു എനിക്ക് ഫിസിക്സ്. മലയാളത്തിനു പോലും ജയിക്കാനുള്ള മാര്‍ക്ക് വാങ്ങാനെ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നുള്ളു. അത്ര മോശമായ പഠനം. "Wheatstone Bridge" ഉറപ്പുള്ള Essay ആയിരിക്കും എന്നു കേട്ട് അതും ഏതാനും ചില One word answers ഉം മാത്രം പഠിച്ചു. ചോദ്യപേപ്പര്‍ കിട്ടി ആദ്യം നോക്കിയത് Wheatone Bridge ഉണ്ടോ എന്നാണു. പഠനത്തോട് ഞാന്‍ കാണിച്ചിരുന്ന അലംഭാവം ദൈവത്തിനു പോലും ദഹിച്ചു കാണില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ആ ചോദ്യം ആ വര്‍ഷം ഇല്ലായിരുന്നു. എന്റെ ശരീരമാകെ തളരുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി. മുന്നില്‍ തുറന്നിരുന്നത് രണ്ടുവഴികളാണു. എങ്ങിനെയെങ്കിലും ജയിച്ച് ഒരു ഡിഗ്രി എങ്കിലും എടുക്കണം. അല്ലെങ്കില്‍ അപ്പോള്‍ ചെയ്തിരുന്ന മരപ്പണിയോ കൂലിപ്പണിയോ തുടരണം.

പരീക്ഷ തുടങ്ങി ഒരു മണിക്കൂറായിട്ടും ഒരു വരി പോലും എഴുതാന്‍ തോന്നിയില്ല. പിന്നെ തപ്പിത്തടഞ്ഞ് എന്തൊക്കെയോ എഴുതി. മുന്നിലൂടെയും പിന്നിലൂടെയും തുണ്ടുകടലാസുകള്‍ ചീറിപ്പായുന്നുണ്ട്. അതില്‍ ഉത്തരങ്ങളുമുണ്ട്. ഒന്നിനു നേരെയും പക്ഷെ ഞാന്‍ കൈനീട്ടിയില്ല. അതു ടീച്ചറിന്റെ പുണ്യമാണു എന്നു മാത്രമെ എനിക്ക് പറയാനുള്ളു. തോറ്റാലും കോപ്പിയടിക്കില്ല എന്ന എന്റെ തീരുമാനത്തെ ശക്തമാക്കി നിര്‍ത്തിയത് ചിന്നമ്മ ടീച്ചറിന്റെ പുണ്യം മാത്രമാണു. അതിനോട് ഞാന്‍ നീതി പുലര്‍ത്തിയത് ദൈവത്തിനിഷ്ടമായതു കൊണ്ടാവാം, പ്രാക്ടിക്കല്‍ പരീക്ഷയ്ക് എനിക്കെളുപ്പമുള്ള Experiment കിട്ടിയത്. അതിനൊരു പക്ഷെ 30 മാര്‍ക്ക് തികച്ചു കിട്ടിക്കാണണം. റിസല്‍ട്ട് വന്നപ്പോല്‍ 100ല്‍ കൃത്യം 35 മാര്‍ക്ക് വാങ്ങി ഞാന്‍ ജയിച്ചിരുന്നു.

ആ അഞ്ച് മാര്‍ക്ക് മോഡെറേഷന്‍ ആയിരുന്നോ? അറിയില്ല. എനിക്ക്, അതു എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ടീച്ചറിന്റെ കണ്ണീരിന്റെ വിലയാണു. അതുകൊണ്ടാണു, കോപ്പിയടിക്കാന്‍ എല്ലാ അവസരവും ഉണ്ടായിട്ടും, എജ്യുക്കേഷന്‍ ഇന്‍ ഇന്‍ഡ്യയുടെ നോട്ട് ബുക്ക് എന്റെ തൊട്ടു മുന്നിലിരുന്നിട്ടും ഒരുത്തരം പോലും നോക്കിയെഴുതാന്‍ ഞാന്‍ ശ്രമിക്കാതിരുന്നത്. അതുകൊണ്ടാണു, ഒരു മാര്‍ക്കിനു നഷ്ടമായ പ്രൊഫിഷ്യന്‍സി അവാര്‍ഡോ, രണ്ടാം സ്ഥാനക്കാരനായതോ കൊണ്ട് എനിക്ക് തോന്നിയ സങ്കടം ഞാന്‍ മറക്കുന്നത്. ഒരുപക്ഷേ ആദ്യത്തേയും അവസാനത്തേയുമായിരുന്ന കോപ്പിയടിയുടെ വേദനയും, ചിന്നമ്മ ടീച്ചറിന്റെ കണ്ണില്‍ പൊടിഞ്ഞ മിഴിനീര്‍മണികളും എനിക്ക് എപ്പൊഴേ അവാര്‍ഡ് നല്‍കിക്കാണും, പ്രീഡിഗ്രി തന്നെ തോല്‍ക്കുമെന്നു കരുതിയ ഫിസിക്സ് പരീക്ഷ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ മാര്‍ക്കിനാണെങ്കിലും, ജയിച്ചപ്പോള്‍ തന്നെ.

വേരുകള്‍ മുളയ്ക്കാതിരുന്നത്

"അരുണ്‍, നിനക്ക് റോസാപ്പൂവുകള്‍ ഇഷ്ടമാണോ?” ലല്ലു എപ്പോഴും അങ്ങിനെയാണു. ഞാനൊരു ചോദ്യം ചോദിച്ചാല്‍ അവള്‍ മറുപടിയായി അതേ ചോദ്യമോ, മറ്റൊരു ചോദ്യമോ ചോദിക്കും. പലപ്പോഴും, ഞങ്ങളുടെ ഉത്തരങ്ങളും ഇഷ്ടങ്ങളും ഒരുപോലെയായിരുന്നു. ലല്ലു റോസാപ്പൂവുകളെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. എന്റെ കാര്യത്തില്‍, റോസാപ്പൂവുകളെ എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടവര്‍ക്ക് വേണ്ടി മാത്രമെ ഞാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുള്ളു. അല്ലാത്തപ്പൊഴെക്കെ ഞാന്‍ പാരിജാതപ്പൂവുകളെ പ്രണയിച്ചു.

പാരിജാതപൂവുകള്‍ എന്നത് എന്റെ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയ ബാല്യകാലമാണു. വേരുകള്‍ ആഴ്ന്നിറങ്ങാതിരുന്ന ബാല്യകാലം. ഒരു മണ്ണില്‍ ഒരാള്‍ അതിഥിയോ വരത്തനോ ആയിപ്പോകുന്നത് അപ്പോഴാണു. വേരുകള്‍ മുളയ്ക്കാതെ വരുമ്പോള്‍. എന്റെ ഡാഡിയുടെയും മമ്മിയുടെയും വ്യക്തി ബന്ധങ്ങളില്‍ വരുന്ന മാറ്റങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ച് എന്റെ ബാല്യവും പറിച്ചു നട്ടപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒരുമണ്ണില്‍ നിന്നു മറ്റൊരു മണ്ണിലേക്ക്, പിന്നെ തിരിച്ചും. എങ്ങും വേരുകള്‍ മുളച്ചില്ല. മമ്മിയുടെ നാട്ടിലും, ഡാഡിയുടെ നാട്ടിലും ഒറ്റപ്പെട്ടു തന്നെ ഞാന്‍ നടന്നു. അതു വരത്തപ്പെട്ടു പോയിരുന്നു. അങ്ങിനെ അല്ലാതിരുന്നത് ആ പാരിജാതച്ചെടികളുടെ ചോട്ടില്‍ ഇരുന്നപ്പോള്‍ മാത്രമാണു. മമ്മിയുടെ തറവാടിന്റെ തെക്കേ അതിര് നിയന്ത്രിച്ചിരുന്ന പാരിജാതച്ചെടികള്‍. അതിന്റെ തണലില്‍ ചാക്കുകള്‍ വിരിച്ചിട്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഒറ്റയ്ക്കല്ല. കൂട്ടിനു പാരിജാതപ്പൂമൊട്ടുകളും, പടര്‍ന്നു കയറിക്കിടക്കുന്ന അരളിപ്പൂച്ചെടിയും, അതില്‍ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ചിത്രശലഭപ്പുഴുക്കളുമുണ്ടാകും. പിന്നെ സ്ക്രൂകള്‍ അഴിഞ്ഞു പോയതിനാല്‍ ഇളകി നിന്ന പാളികളെ റബര്‍ ബാന്‍ഡ് കൊണ്ടു കൂട്ടിക്കെട്ടി ഉറപ്പിച്ചു വെച്ച ഒരു റേഡിയോയും.

എനിക്ക് ആറുവയസുള്ളപ്പോഴാണു ഞാന്‍ മമ്മിയുടെ തറവാട്ടിലെത്തുന്നത്...

പിന്നീടുള്ള നാലോ അഞ്ചോ വര്‍ഷങ്ങള്‍ അവിടെയായിരിന്നു. കറുത്തചെളിയില്‍ കുറുകികിടന്നൊരു പ്രദേശത്തു നിന്നും വെളുത്ത മണ്ണിന്റെ നാട്ടിലേക്ക്. ഞങ്ങള്‍ താമസിച്ചിരുന്ന പഴയവീട് (ഇപ്പോഴും അതുണ്ട്) ഒരുകാടിനു നടുവിലായിരുന്നു. ചുള്ളിമുള്‍ക്കാടുകളും, കണ്ടല്‍ വനങ്ങളും, ഉപ്പൂത്തലും നിറഞ്ഞ കാടിനിടയിലൂടെ നൂല്‍ രേഖ പോലെ പോയിരുന്ന വഴി പകലിലും ഇരുണ്ടു തന്നെ കിടന്നിരുന്നു. ആ വഴി ചെന്നവസാനിക്കുന്നിടത്ത് കടലിലേക്കൊഴുകിയിറങ്ങുന്ന ഒരു നീര്‍ച്ചാല്‍. അതിനരികില്‍ ഓലമേഞ്ഞ് ഒരു ചെറിയവീട്. എന്റെ അനിയന്‍ ജനിച്ചത് ആ വീട്ടിലാണു. പഞ്ചായത്തിന്റെ അതിരു തിരിവില്‍ ഇന്നുമതൊരു പുറമ്പോക്ക് ഭൂമിയാണു. എന്തു കൊണ്ടാണു ആ വിട്ടില്‍ നിന്നും മമ്മിയുടെ തറവാട്ടിലേക്ക് വന്നതെന്നു എനിക്കോര്‍മ്മയില്ല. വ്യക്തികള്‍ക്കിടയിലെ പുതിയ വിളക്കിച്ചേര്‍ക്കലുകളാവാം, അതിനു കാരണം.

“എന്താ പേരു?”

ഇറങ്ങിനടന്ന വഴികളിലും, കയറിനിന്ന തിണ്ണകളിലും ഇതേ ചോദ്യമാവര്‍ത്തിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഒരാള്‍ പിറന്നു വീഴുന്നമണ്ണില്‍ ആ ചോദ്യത്തിനു പ്രസക്തിയില്ല. പേരുവീഴുന്ന നാളുമുതല്‍ അവന്‍ നാടിനു പരിചിതനാണു. പക്ഷെ എന്റെ കാര്യം അങ്ങിനെയായിരുന്നില്ല. എന്റെ പേരു ആദ്യമായ് കേട്ട മണ്ണല്ലല്ലോ അത്. അതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തേണ്ടത് അനിവാര്യമാണു.

“ഇന്നാട്ടുകാരല്ല, ല്ലേ?”

“അല്ല, തെക്കൂന്നാ, നമ്മടെ അല്പോന്‍സിന്റെ പെങ്ങട മോനാ”

അതാണു എന്റെ മേല്‍ ചാര്‍ത്തി വെച്ചിരുന്ന ചിത്രം, “ഇന്നാട്ടുകാരനല്ല“. മൂന്നു വയസ്സുകാരനായ അനിയനു ഇതു പക്ഷെ ചാര്‍ത്തിക്കിട്ടിയില്ല. മമ്മിയുടെ ഒക്കത്തോ പിന്നാലെയോ നടന്നിരുന്ന അവനു, മമ്മിതന്നെ ഒരു ഐഡന്റിറ്റി ആയിരുന്നു. മമ്മി ആ നാട്ടില്‍ ജനിച്ചു വളര്‍ന്നതാണു. സ്കൂളിലേക്കുള്ള് വഴിയിലും, കളിപ്പറമ്പുകളിലും, മരത്തണലിലും, എനിക്കില്ലാതിരുന്നതും ഈ ഒരു ഐഡന്റിറ്റിയാണു.

“നീ ഇവിടംകാരനല്ലല്ല, ഇവിടത്തെ ആളെ എടുത്തിട്ട് നിന്നെ കൂട്ടാം” എന്റെ ഒറ്റപ്പെടല്‍ തുടങ്ങുന്നത് ഈ മറുപടിയില്‍ നിന്നാണു. വല്ല്യങ്കിളിനു രണ്ട് മക്കളാണു. ഷെറിച്ചേട്ടനും, മഞ്ജുചേച്ചിയും. ഷെറിച്ചേട്ടനെ ഒഴിവാക്കിയൊരു കളിയും അക്കാലത്തുണ്ടായിരുന്നില്ല. അയാള്‍ക്ക് എല്ലാ കളികളിലും നല്ല പാങ്ങാണു. കുട്ടിയും കോലും, ഏറുപന്ത്, കച്ച്(ഗോട്ടി)കളി, ഓടിച്ച് പിടിത്തം, ഒളിച്ചുകളി, അങ്ങിനെ എല്ലാം. മഞ്ജുചേച്ചി സുന്ദരിയായിരുന്നു. നല്ലവെളുത്ത്, സിനിമയില്‍ കാണുന്ന ചെറിയപെണ്ണുങ്ങളെപ്പോലെ സുന്ദരിയായ ചേച്ചി. എന്നെ വലിയ ഇഷ്ടമായിരുന്നു, ഇപ്പോഴും അങ്ങിനെ തന്നെ. പക്ഷെ, ജിവിതത്തിന്റെ വിയര്‍പ്പില്‍ ആ സൌന്ദര്യ്ം എപ്പോഴോ ഒലിച്ചുപോയി. ഷെറിച്ചേട്ടന്റെ തരക്കാര്‍ കളിക്കുന്ന കളികളില്‍ എന്നെ കൂട്ടില്ല. ‘ഞാന്‍ ചെറുതല്ലെ‘ എന്നു പറഞ്ഞ് ഒഴിവാക്കും. അതു ഒഴിവാക്കല്‍ തന്നെയായിരുന്നു. കാരണം എന്റെ പ്രായമുള്ളവരും അല്ലാത്തവരും ആ കളികളില്‍ കൂടാറുണ്ട്. ചേച്ചിയുടെ കൂടെയും കളിക്കുന്നത് വിരളമാണു. മഞ്ജുചേച്ചി, സ്മിതച്ചേച്ചി, ഹസീനച്ചേച്ചി ഇവര്‍ ഒറ്റക്കെട്ടാണു. അവര്‍ കഞ്ഞിയും കൂട്ടാനും വെച്ചു കളിക്കുകയാണെങ്കില്‍ മഞ്ജുചേച്ചിയുടെ മകന്റെ റോള്‍ എനിക്കു കിട്ടും. അല്ലെങ്കില്‍ അവിടെയും ഞാന്‍ പുറത്തിരിക്കണം. ഒറ്റ ഒറ്റയായി കളിക്കുന്ന കളികളില്‍ എന്തായാലും എനിക്ക് അവസരം ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല. ടീം ആയി കളിക്കുമ്പോള്‍ ‘ആളു തികയാതെ വരണെ‘ എന്ന് ഞാന്‍ മനസുരുകി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കും. ദൈവം ചിലപ്പോഴൊക്കെ എന്റെ കുഞ്ഞു പ്രാര്‍ത്ഥന കേള്‍ക്കാറുണ്ട്. അങ്ങിനെ പ്രാര്‍ത്ഥനകേട്ട ഒരു ദിവസം എന്നെയും കളിക്കാന്‍ കുട്ടി. കളിതുടങ്ങി പത്തുമിനിറ്റായപ്പോഴേക്കും ഒരാളുകൂടെ വന്നു.

“എന്നെയും കൂട്ട്”

“ആളു തികഞ്ഞ്”

അയാളു ചുറ്റും നോക്കി. എന്റെ നേരെ അയാളുടെ കണ്ണുകള്‍ ഉടക്കി. അധികാരത്തോടെയുള്ള നോട്ടം.

“നീ മാറ്. ഞാന്‍ കളിക്കട്ടെ”

കളികുറച്ച് നേരത്തേക്ക് നിന്നു. എല്ലാവരും വട്ടം കൂടി. ഒടുവില്‍ എന്നെ മാറ്റാന്‍ തീരുമാനമായി. എനിക്ക് ദേഷ്യവും സങ്കടവും ഒരുമിച്ച് വന്നു.

“ന്നെന്തിനാ മാറ്റുന്നെ. ഞാനിപ്പൊ ചേര്‍ന്നല്ലെള്ള്‍”

“നീ ഇവിടംകാരനല്ലല്ല. ഇവ്ടെത്തെ ആളെ എടുത്തിട്ട് നിന്നെ കൂട്ടാം”

ഞാന്‍ വീണ്ടും പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു. അവര്‍ കളിതുടര്‍ന്നതല്ലാതെ എന്നെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചതേയില്ല. പിന്നീട് ഒരിക്കലും. അതിനുശേഷം ആളു തികയാതെ വന്നപ്പോള്‍ ഒറ്റയാകുന്ന ആളെ പൊന്തയാക്കി രണ്ടു ടീമിലും കളിപ്പിച്ചു, എന്നിട്ടും എന്നെ ചേര്‍ത്തില്ല. പക്ഷെ തോല്‍പ്പിക്കാനൊരാളെ വേണം എന്ന് തോന്നുന്ന സമയത്ത് എന്നെ കളിക്കുവാന്‍ ചേര്‍ത്തു. തോല്‍ക്കുമെന്നറിഞ്ഞിട്ടും പലപ്പോഴും ഞാന്‍ കളിച്ചു. ജയിക്കാമായിരുന്ന കളികളില്‍, അവര്‍ കൂട്ടം ചേര്‍ന്നു കളിച്ച് എന്നെ തോല്‍പ്പിച്ചു. തോറ്റു ഞാന്‍ കരയുന്നത് വരെ. “ഇവിടംകാരോട് കളിച്ചാല്‍ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കും” എന്നൊരവസാന ലിഖിതവും.

കരയാന്‍ വേണ്ടിയാണു ഞാന്‍ ആ പാരിജാതച്ചെടികളുടെ ചോട്ടില്‍ വന്നിരുന്നത്. പിന്നെ അതിനടിയില്‍ ഒരു ചാക്കുകഷണമെത്തി. കഥപുസ്തകളെത്തി. പൊട്ടിയ ഒരു റേഡിയോ വന്നു. ചിത്രശലഭപ്പുഴുക്കള്‍ വന്നു. ഞാനതിനടിയില്‍ തനിച്ചിരുന്നു. ഒരാള്‍ അവിടെ ഇടയ്ക്ക് വിരുന്നുവന്നു. ഹസീനച്ചേച്ചി. ഒരുകാലിനു സ്വാധീനമില്ലാതിരുന്ന ഹസീനച്ചേച്ചി കുഴിമണ്ണ് കളിക്കാനും, ആമക്കുരു കളിക്കാനുമാണു വന്നിരുന്നത്. പക്ഷെ അവരാരും, പുസ്തകളോ, പാരിജാതപൂവുകളോ സ്നേഹിച്ചത് പോലെ എന്നെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നില്ല.

പന്ത്രണ്ടാമത്തെ വയസില്‍ തിരികെ ഡാഡിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് വരുമ്പോള്‍ അപരിചിതത്വവും പിന്തുടര്‍ന്നു. ഇത്തവണ എന്റെ അനിയനേയും. കുറേനാളുകള്‍ക്ക് ശേഷം ആ ചോദ്യം വീണ്ടുമാവര്‍ത്തിക്കപ്പെട്ടു.

“എന്താ പേര്”

ആ ചോദ്യം പക്ഷെ പഴയത്പോലെ വേദനിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നില്ല. ഒറ്റപ്പെടലിനു കാഠിന്യവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. കളികളുടെ ജയവും തോല്‍വിയും തുടങ്ങുന്നിടവും ഒടുങ്ങുന്നിടവും മനസിലാക്കിയിരുന്നത് കൊണ്ട് കളികളില്‍ നിന്നു എന്നെ ആരും മാറ്റിനിര്‍ത്തിയില്ല. ആര്‍ക്കുവേണ്ടിയും മാറിക്കൊടുക്കേണ്ടി വന്നില്ല. ചെള്ളപ്പുറം എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന ആ ചെറിയ നാട്ടില്‍ ഒരല്പം സാമൂഹ്യപ്രവര്‍ത്തനം നടത്തിയിരുന്ന ടെല്‍മച്ചേച്ചിയുടെയു പോളേട്ടന്റെയും മക്കളായിരുന്നത് കൊണ്ടാകാം, എനിക്കും അനിയനും അധികം അവഗണന നേരിടേണ്ടി വന്നില്ല. ആ പാരിജാതച്ചോട്ടില്‍ ഇരുന്നകാലത്തുണ്ടായിരുന്നത് പോലെ.

ഇന്നവിടെ പാരിജാതച്ചെടികളില്ല.. മമ്മിയുടെ തറവാടുമില്ല. കാടുപിടിച്ചു കിടക്കുന്ന ആ പറമ്പിനു നടുവില്‍ പഴയകാലവും പേറി ദ്രവിച്ചുകിടക്കുന്ന ചെങ്കല്ലുകള്‍. ഇവിടെയാണു എന്റെ ബാല്യകാലം ചിതറിക്കിടക്കുന്നത്, വേരുകള്‍ മുളച്ചില്ലെങ്കിലും. അവയുടെ ഇടയില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് ചുറ്റും ചിരിക്കുന്നവരുണ്ട്. ചിരിക്കാത്തവര്‍ അപരചിതത്തോടെ ചോദിക്കുന്നു.

“എന്താ പേര്”

ഉത്തരങ്ങളും ആവര്‍ത്തിക്കുന്നു.

“ഇന്നാട്ടുകാരല്ല, ല്ലേ?”

“അല്ല, തെക്കൂന്നാ, നമ്മടെ അല്പോന്‍സിന്റെ പെങ്ങട മോനാ”

...

ഭ്രാന്തിനു കീഴടങ്ങാതിരുന്ന പ്രണയം

അയാളെ ഞാന്‍ ഒരിക്കലും ഭയന്നില്ല. കുഞ്ഞു കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോള്‍, വഴിയില്‍ വെച്ച് എന്റെ നേരെ അയാള്‍ കൈനീട്ടിയപ്പോഴൊക്കെ, പാറിപ്പറന്നു കിടക്കുന്ന മുടിയോ താടിയോ ഭയക്കാതെ അയാളുടെ കയ്യിലേക്ക് ഞാന്‍ ചാടും. അയാളു തരുന്ന മിഠായി വാങ്ങും. അയാളെ നോക്കി ചിരിക്കും. അയാള്‍ ഒരു ഭ്രാന്തനായിരുന്നു. പ്രേമന്‍. എന്റെ മമ്മിയും ഡാഡിയും പറഞ്ഞുള്ള അറിവാണിതെല്ലാം. എനിക്ക് നേരിട്ട് അറിയാവുന്ന പ്രേമന്‍ ഒരു ചിത്രം മാത്രമാണു. ഓര്‍മ്മ വെക്കുമ്പോള്‍ സഹകരണബാങ്കിനോട് ചേര്‍ന്നുള്ള ഒരു സ്റ്റുഡിയോ ആല്‍ബത്തില്‍ നെറ്റിയില്‍ നിന്നു ചോരവാര്‍ന്നിട്ടും ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പ്രേമന്റെ ചിത്രമാണു ബാക്കിയായത്.

ഭ്രാന്തുള്ളവര്‍ ഒരു ഗ്രാമത്തിന്റെ ചിത്രത്തില്‍ പലപ്പോഴുമുണ്ട്. ജീവിതത്തിന്റെ ദിശകളില്‍ നിന്നു വ്യതിചലിച്ച് അവര്‍ വഴിയരികിലൂടെ അര്‍ത്ഥമില്ലാതെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചും, കൂകിവിളിച്ചും നടന്നു പോകുന്നു. ഇഷ്ടപ്പെട്ടയാളുടെ കൂടെ ജീവിക്കാന്‍ കഴിയാത്തതില്‍ മനം നൊന്ത്, വിവാഹപന്തലില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിയോടിയ പാര്‍വ്വതി, വില്ലേജാഫീസിന്റെയും, സ്കൂളിന്റെയും മതിലുകളില്‍, പച്ചിലക്കറകൊണ്ട് ചിത്രം വരച്ചിരുന്ന മറ്റൊരാള്‍, മാനസികനില എവിടെയാണു തെറ്റിപ്പോയത് എന്നറിയാതെ വഴിനീളെ തെറിവിളിച്ചു നടന്ന ജയന്തി, പഞ്ചായത്ത് മൈതാനത്തെ വലം വെച്ച് നിന്ന മഞ്ഞപ്പൂമരങ്ങളില്‍ കാറ്റാടി കെട്ടിത്തൂക്കിയിട്ടിരുന്ന മറ്റൊരുഭ്രാന്തന്‍, പിന്നെ പ്രേമന്‍. അങ്ങിനെ വഴിമാറിനടന്നവര്‍. അവരുടെ പിന്നാലെ കല്ലെറിഞ്ഞും കൂട്ടമായി നടന്നും ഞങ്ങള്‍ ശല്യപ്പെടുത്തി. അങ്ങിനെ കാലാകാലങ്ങളില്‍ മനുഷ്യന്റെയും, വിധിയുടെയും ക്രൂരമായ വികൃതികള്‍ക്ക് അവര്‍ ഇരയായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അങ്ങിനെ നടന്നുപോയവരില്‍ അവര്‍ മാത്രം വ്യത്യസ്തരായി നിന്നു.


മണിയനെന്നും മണിയത്തിയെന്നും അവരെ ഞങ്ങള്‍ വിളിച്ചു. അവരും പരസ്പരം അതുതന്നെ വിളിച്ചു. മാനസിക വിഭ്രാന്തി മായിച്ചു കളഞ്ഞകാലത്ത് അവരുടെ പേരു എന്തായിരുന്നുവെന്ന് ആരും അന്വേഷിച്ചില്ല. എന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍ അവര്‍ എന്നു മുതലാണു ആ പോസ്റ്റോഫീസിനു മുന്നില്‍ വന്നതെന്നു അറിയില്ല. അല്ലെങ്കില്‍ എനിക്ക് ഓര്‍മ്മകളുറയ്ക്കും മുന്‍പ് അവരവിടെ ഉണ്ട്. മഴപെയ്തിറങ്ങിയ വൈകുന്നേരങ്ങളിലും, പൊള്ളിയുറങ്ങിയ ഉച്ചകളിലും, മഞ്ഞു വീണ പ്രഭാതങ്ങളിലും അവര്‍ അവിടെത്തന്നെ ജീവിച്ചു. പോസ്റ്റോഫീസില്‍ ആളുകള്‍ കൂടുമ്പോള്‍ മാത്രം അവര്‍ മറ്റു ചായ്പുകള്‍ തേടി. ചായ്പ് നഷ്ടപ്പെടുന്നിടത്താണു അവരുടെ മനസ്സും നഷ്ടപ്പെട്ടത്.


ഒരു ദിവസം രാത്രിയില്‍, ഒരു ചൂളംവിളി കേട്ട് അവരുണരുമ്പോള്‍ വീടിനുചുറ്റും തീ ആളിപ്പടരുകയായിരുന്നു. തീയ്ക്കൊപ്പം അവരുടെ കൂരയും എരിഞ്ഞമര്‍ന്നു. പക്ഷെ മനസില്‍ ആളിപ്പടര്‍ന്ന നാളങ്ങളും ചൂളം വിളിയുടെ ശബ്ദവും അപഹരിച്ചു കൊണ്ടുപോയത് അവരുടെ ഓര്‍മ്മകളെയാണു. ഓരോരുത്തരുടെ ഭ്രാന്തിനുപിന്നിലും ഇങ്ങനെ ചിലകഥകളൊ സത്യങ്ങളോ പിന്തുടര്‍ന്നു പോകുന്നു. പക്ഷെ ഒരുകാര്യം സത്യമാണു. ആളിപ്പടര്‍ന്ന തീ നാളങ്ങളേക്കാള്‍ അവര്‍ ചൂളംവിളികളെ ഭയന്നിരുന്നു, ഒരു പക്ഷെ വെറുത്തിരുന്നു എന്നത്. ആരെങ്കിലും അവര്‍ കേള്‍ക്കെ ചൂളം വിളിച്ചാല്‍, അവര്‍ പരിഭ്രാന്തരാകുകയും, ചുറ്റും നോക്കിനില്‍ക്കുന്നവരെ പ്രാകുകയും, അസഭ്യം പറയുകയും ചെയ്തു. ഒരു കുസൃതിക്കെന്നപോലെ ഞാനും അവര്‍ കേള്‍ക്കെ ചൂളം വിളിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇന്നിതെഴുതുമ്പോള്‍ വേദന തോന്നുന്നു. പക്ഷെ അതിനേക്കാള്‍ ദയനീയമായത് അവര്‍ തലചായ്ചിരുന്ന പോസ്റ്റോഫീസിന്റെ തിണ്ണ ഒരു ബസ് സ്റ്റോപ്പിനരികിലായിരുന്നു എന്നതാണു. ഓരൊ പത്തു നിമിഷത്തിനകത്തും നിര്‍ത്തുന്ന വണ്ടികളിലെ ക്ലീനര്‍ വണ്ടി നിര്‍ത്തുവാനും പോകുവാനും ചൂളം വിളിച്ചു. അതു ഓരോ നിമിഷത്തിലും തങ്ങളുടെ കിടപ്പാടം കത്തിക്കാനെത്തിയവരാണെന്ന വിഭ്രാന്തചിന്തയില്‍ അവര്‍ ഉറക്കെയുറക്കെ അസഭ്യം പറയുകയും ആളുകള്‍ അത് കേട്ട് പൊട്ടിച്ചിരിക്കുകയും ചെയ്തു.

മണിയത്തി പൂര്‍ണ്ണമായും മനോരോഗിയായിരുന്നു. മണിയന്‍, ഒരുപക്ഷെ ഭ്രാന്തമായി പെരുമാറുന്നത് പോലെ തോന്നിയിരുന്നില്ല. അസഭ്യം പറയാത്തപ്പൊഴൊക്കെ മണിയത്തി “മണിയാ വായോ, എനിക്ക് വെശക്കുന്നെടാ മണിയാ’ എന്നു വിളിച്ചുകൂവി. മണിയന്‍ അപ്പോഴോക്കെ ചായയോ പൊതിപലഹാരമോ കൊണ്ടു വന്നു കൊടുത്തു. അതിനുള്ള കാശ് എവിടെ നിന്നായിരുന്നു എന്നെനിക്കിപ്പോഴും അറിയില്ല. അയാള്‍ ജോലിക്കൊന്നും പോയികണ്ടിരുന്നില്ല. എന്തെങ്കിലും മോഷ്ടിച്ചതായും അറിയില്ല. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ ആരാണു ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്? ഒരു ഭ്രാന്തന്‍, അയാള്‍ക്കറിയാവുന്നവരുടെ ഇടയില്‍ പോലും അപരിചിതനാണു. അവന്റെ ചിന്തകളും വഴികളും മറ്റുള്ളവരോ, മറ്റുള്ളവരെ അവനോ അറിയുന്നില്ല. തന്റെ ഏകാന്തതയോട് സല്ലപിച്ചു കൊണ്ട് മണിയന്‍ അലഞ്ഞു. അവരുടെ വിശപ്പടക്കാന്‍. ആ അലച്ചിലില്‍ നല്ല സിനിമാപോസ്റ്ററുകളും അയാള്‍ തപ്പിപിടിച്ചു. രാത്രിയുടെ തണുപ്പില്‍ നിന്നും കൊതുകിന്റെ ആക്രമണത്തില്‍ നിന്നും ആ പോസ്റ്ററുകളാണു അവരെ സംരക്ഷിച്ചിരുന്നത്.

ഒരു നീണ്ട ഇടവേളയ്ക് ശേഷം, നാട്ടിലേക്കുള്ള ബസിന്റെ പടിയിറങ്ങുമ്പോള്‍, ചൂളം വിളിക്കുപിന്നാലെ അസഭ്യവര്‍ഷം ഉണ്ടായില്ല. പോസ്റ്റോഫീസിന്റെ തിണ്ണ ശൂന്യമായിരുന്നു. മറ്റുകടകളുടെ തിണ്ണകളും മൌനം പൂണ്ടു നിന്നു. ചിതറിക്കിടന്നിരുന്ന സിനിമാപോസ്റ്ററുകള്‍ കണ്ടില്ല. തട്ടുകടകളുടെ മുന്നിലോ, ചായക്കടയുടെ പരിസരത്തോ മണിയനേയും കണ്ടില്ല. വീട്ടിലേക്ക് നടക്കവേ വഴിയിലെവിടെയൊ അവരെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകളും കളഞ്ഞുപോയി.

മണിയന്‍ മരിച്ചുപോയ കാര്യം വൈകീട്ട് കൂട്ടുകാരാണു എന്നോട് പറഞ്ഞത്. കാരംസ് ബോര്‍ഡിനു ചുറ്റുമിരുന്ന് അവരെക്കുറിച്ച് ഞങ്ങള്‍ സംസാരിച്ചു.

ആ ദിവസങ്ങളില്‍ മണിയത്തിയുടെ ആരോഗ്യം പോകെപോകെ ക്ഷയിച്ചു വന്നു. അവരുടെ കണ്ണില്‍ തിമിരം അടിഞ്ഞുകൂടി. കണ്ണിലെ വ്രണങ്ങള്‍ വേദനിപ്പിച്ചപ്പോഴൊക്കെ അവര്‍ ഉറക്കെയുറക്കെ കരഞ്ഞു. “വിശക്കുന്നെടാ മണിയാ” എന്നു വിളിച്ചുകൂവും മുന്‍പേ ചായയും പലഹാരവുമായി മണിയന്‍ അവരുടെ അടുത്തെത്തുമായിരുന്നു. കണ്ണിലെ ഇരുട്ടിന്റെ ഘനം വര്‍ദ്ധിച്ചു തുടങ്ങിയ നാളുകള്‍. ഒരുദിവസം അവരുടെ നിലവിളിക്ക് മറുപടിയും പലഹാരവും ചായയുമായി മണിയന്‍ വന്നില്ല. മരണമെന്തെന്ന്, ഭ്രാന്തിനറിയില്ലായിരിക്കാം. അതുകൊണ്ടാവാം മണിയന്‍ വിളിചെല്ലാത്ത ദൂരത്തു പോയി മറഞ്ഞിട്ടും അവന്‍ തന്റെ വിളിക്കാതെ മറഞ്ഞിരിക്കുകയാണു എന്നു മണിയത്തി പ്രാകി കൊണ്ടിരുന്നത്. പൊതുശ്മശാനത്തിലെ ഇലട്രിക് ചിതയില്‍ മണിയന്റെ ഭ്രാന്തും വിടപറഞ്ഞു പോയി. മണിയത്തിയെ ആരുടെയൊക്കെയോ സഹായത്താല്‍ പീന്നിടെപ്പൊഴോ സര്‍ക്കാര്‍ വക വണ്ടിയില്‍ കയറ്റിക്കൊണ്ടു പോയി. അവരിപ്പൊള്‍ ജീവിച്ചിരുപ്പുണ്ടോ ആവോ. വിശപ്പിന്റെ അലര്‍ച്ചയും ഭ്രാന്തിന്റെ അലയൊലികളും അപരിചിതമല്ലാത്തൊരിടത്ത് അവര്‍ ഇരിപ്പുണ്ടാവാം, ആരുടെയെങ്കിലും ചൂളം വിളികള്‍ കേട്ട് അസഭ്യം പറഞ്ഞു കൊണ്ട്.

മണിയന്‍ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലാണു. കാരണം അയാള്‍ വിശുദ്ധനായ ഭര്‍ത്താവായിരുന്നു. ഭ്രാന്തിനുപോലും പിടികൊടുക്കാതിരുന്ന പ്രണയം നെഞ്ചിലേറ്റിയ വിശുദ്ധനായ ഭര്‍ത്താവ്. ഓര്‍മ്മകളും മനസ്സിന്റെ താളവും ഉള്ളപ്പോഴും ഇല്ലാത്തപ്പോഴും ആരിങ്ങനെ പ്രണയിച്ചു കാണും? അയാള്‍ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ തന്നെ ആയിരിക്കും. അല്ലെങ്കില്‍ സ്വര്‍ഗ്ഗമെന്ന പ്രതീക്ഷയ്ക്ക് എന്താണു അര്‍ത്ഥമുള്ളത്. അയാള്‍ അവിടെയും അസ്വഥനാകുന്നുവെങ്കില്‍, അതിനര്‍ത്ഥം ഏതോ ഒരുകോണിലിരുന്ന് മണിയത്തിയുടെ കരച്ചില്‍ അയാളുടെ പ്രണയം ഇപ്പൊഴും കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട് എന്നാണു.

വീട്ടിത്തീരാത്ത കടങ്ങള്‍

ജനുവരിയുടെ തണുപ്പു വീണു തുടങ്ങിയ ആ രാത്രിയില്‍ ഞാന്‍ തളര്‍ന്നിരുന്നു. ഇലട്രിക് പോസ്റ്റിനു താഴെ അത്ര വെളിച്ചമുണ്ടായിരുന്നില്ല. നിഴലുകളുടെ കരുത്തില്‍ വെളിച്ചം തെല്ലു മങ്ങിപ്പോയി. പ്ലാസ്റ്റിക്ക് കൂടിനുള്ളില്‍ മരവിച്ചുറങ്ങുന്ന മീനിന്റെ ഗന്ധം വായുവില്‍ നിറഞ്ഞ് നില്‍ക്കുന്നു. ആ മീന്‍ വിറ്റുകിട്ടുമായിരുന്ന പതിനഞ്ചോ ഇരുപതോ രൂപ കൊണ്ടു നിറവേറ്റേണ്ട കാര്യങ്ങള്‍ എന്റെ ചിന്തകളെ ചൂഴ്ന്നു നിന്നു. കിട്ടാവുന്നതില്‍ ഏറ്റവും വിലകുറഞ്ഞ നാസാരന്ധ്രങ്ങളെ മടുപ്പിക്കും മണമുള്ള രണ്ടു കിലോ അരി, പിന്നെയെന്തെങ്കിലും കൂട്ടാന്‍, പിന്നെ കുറച്ച് പലചരക്കു സാധനങ്ങള്‍. ഇതിനപ്പുറം ഇരുപതു രൂപകൊണ്ട് നേടാന്‍ കഴിയില്ല. എസ്.എസ്.എല്‍.സി ബുക്കിനുള്ള കാശ് അപ്പൊഴും ഒരു ചോദ്യം തന്നെ.

എന്റെ സ്കൂള്‍ വിദ്യാഭ്യാസവും പ്രീഡിഗ്രിയും പലരും തന്ന ഭിക്ഷയാണു. ആ ഭിക്ഷാപാത്രത്തില്‍ എത്രപേര്‍ സ്നേഹം നിറച്ചിരിക്കുന്നു. മിക്കപ്പോഴും എന്റെ ഫീസടച്ചിരുന്ന ക്ലാസ് ടീച്ചര്‍മാര്‍. പുസ്തകം വാങ്ങിത്തന്നിരുന്ന ഡെലീന ടീച്ചര്‍. ചോറ്റുപാത്രം വാങ്ങിത്തന്ന എലിസബത്ത് ടീച്ചര്‍. ആ ചോറ്റു പാത്രത്തില്‍ എനിക്കുകൂടെ ചോറു കരുതി വന്ന ജോസഫ്, ജിജു, ജിബി, പ്രതീഷ്, രാജു, പ്രശാന്ത്, ഷമീര്‍, നിഷാദ് അങ്ങിനെ ഒരു പാട് പേരുടെ ഭിക്ഷ.

പത്താം ക്ലാസില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലം...

ആ ദിവസങ്ങളില്‍ അറ്റന്‍ഡന്സ് എടുത്തുകഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ടെന്‍ഷന്‍ ആണു. മരിയാ ടീച്ചര്‍ ആയിരുന്നു ക്ലാസ് ടീച്ചര്‍. ഹാജര്‍ വിളിച്ചു കഴിഞ്ഞാല്‍ ഫീസടയ്ക്കാത്തവരുടെ കാര്യം ടീച്ചര്‍ ഓര്‍ക്കല്ലെ എന്നു എത്ര തവണ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിരിക്കുന്നു. ഫീസടയ്ക്കാത്തവരുണ്ടെങ്കില്‍, ആദ്യം കുറച്ച് ദിവസം ക്ലാസില്‍ എഴുന്നേറ്റ് നില്‍ക്കണം പിന്നെ ക്ലാസിനു പുറത്ത്. അതു അപമാനകരം ആയിരുന്നോ എന്നു ചോദിച്ചാല്‍, അതെ അതു തന്നെ. പുറത്ത് നില്‍ക്കുന്നവര്‍ ഫീസടയ്ക്കാത്തവരാണെന്നു എല്ലവര്‍ക്കുമറിയാം. അവരുടെ നോട്ടത്തില്‍ ആ പുച്ഛവും കാണും. ആദ്യമൊക്കെ കുറച്ച് പേര്‍ കൂട്ടുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ പിന്നെ ഫീസടയ്ക്കുന്ന മുറയ്ക്ക് ആളുകള്‍ കുറഞ്ഞു വന്നു. ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മാത്രമായി പുറത്ത് നില്പ്. ഒരു ദിവസം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ മരിയാടീച്ചര്‍ സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്ക് വിളിപ്പിച്ചു.

“എന്താ ഫീസടയ്ക്കാത്തത്?”

ഈ ചോദ്യത്തിനുത്തരം എന്നെയറിയാവുന്ന എല്ലാടീച്ചര്‍മാര്‍ക്കും അറിയാം. ആനുവല്‍ ഫീസിനും, പരീക്ഷാഫീസിനും, സ്റ്റാമ്പിനും ഇതേ ഉത്തരം ഒരുപാട് തവണ ഞാന്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

“ഡാഡിക്ക് പണിയില്ല ടീച്ചര്‍.”

“അതെന്താ നിന്റെ ഡാഡിക്ക് മാത്രം പണിയില്ലാത്തത്? ബാക്കിയുള്ള കല്പണിക്കാര്‍ക്കൊക്കെ പണിയുണ്ടല്ലോ, അവരുടെ മക്കള്‍ ഫീസും അടക്കുന്നുണ്ട്”

അതിനുത്തരം അന്നെനിക്കറിയില്ല. ഇന്ന് ആ ഉത്തരം ഞാന്‍ ആരോടും പറയാറുമില്ല. പണിയാധുങ്ങളുമായി മടങ്ങി വരുന്നതോ, ജോസെ ചേട്ടന്റെ ചായക്കടയില്‍ സിഗരറ്റും പുകച്ചിരിക്കുന്നതോ ആയ ഡാഡിയുടെ ചിത്രം ഓരോ ദിവസവും കണ്ടുകൊണ്ടാണ് ഞാന്‍ സ്കൂളിലേക്ക് വരുന്നത്. അതേച്ചൊല്ലി മമ്മിയും ഡാഡിയും തമ്മില്‍ നടക്കുന്ന വാഗ്വാദവും വഴക്കും. തലയില്‍ വീഴുന്ന ശാപവാക്കുകള്‍. ഫീസിന്റെ കാര്യം ഞാന്‍ പിന്നെ എപ്പൊഴാണു പറയേണ്ടത്? പിന്നെ ഇപ്പോള്‍ ടൈഫോയ്ഡ് കഴിഞ്ഞ് ഡാഡി ഡിസ്ചാര്‍ജ്ജ് ആയതെയൂള്ളു. അപ്പോള്‍ ഇനി ഉടന്‍ തന്നെ ജോലിക്കു പോകാന്‍ യാതൊരു സാധ്യതയുമില്ല.

“ഒരു കാര്യം ചെയ്. ഫീസ് ഞാനടയ്ക്കാം. നാളെ വരുമ്പൊ എസ്.എസ്.എല്‍.സി ബുക്കിനുള്ള കാശു കൊണ്ടു വരണം“

അന്നു ടീച്ചറോട് നന്ദി പറഞ്ഞോ എന്നു ഞാനോര്‍ക്കുന്നില്ല. നാളെ ക്ലാസിനു വെളിയില്‍ നില്‍ക്കേണ്ടല്ലൊ എന്ന ആശ്വാസം അതു എനിക്ക് നല്ല ഓര്‍മ്മയുണ്ട്. എന്നാലും എസ്.എസ്.എല്‍.സി ബുക്കിനു പതിനഞ്ചു രൂപാ വേണം. അത്?...?

ഈയിടെയായി മീന്‍ വില്പനയാണു എന്റെ പാര്‍ട് ടൈം ജോലി. വീടിനടുത്തു കൂടെ ഒരു നീര്‍ച്ചാലൊഴുകുന്നുണ്ട്. ഉച്ച തിരിഞ്ഞാല്‍ ഡാഡി അതിലിറങ്ങി മീന്‍ പിടിക്കും. അധികമൊന്നും കിട്ടില്ല. വേറും കൈ കൊണ്ട് പിടിക്കുന്നതല്ലെ. ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു ചെന്നാല്‍ അതു കൊണ്ടു പോയി വില്‍ക്കണം. ഇരുപത് രൂപാവരെയൊക്കെ കിട്ടും. പക്ഷെ അന്നൊക്കെ അഞ്ചുരൂപായ്ക് തന്നെ ഒരു സാധാരണവീട്ടുകാര്‍ക്ക് വേണ്ട മീന്‍ കിട്ടും. അപ്പോള്‍ പിന്നെ കാശുള്ള വീട് തെരഞ്ഞു പിടിച്ച് വില്‍ക്കണം. മാര്‍ക്കറ്റില്‍ കൊണ്ട് വില്‍ക്കാനും പറ്റില്ല. അതിനു വേറെ കാശുകെട്ടണം. കാശുള്ളവന്‍ തന്നെ ആശ്രയം.

അന്നു പക്ഷെ ആരും മീന്‍ വാങ്ങിയില്ല. സ്ഥിരമായി വാങ്ങുന്ന വീട്ടുകാരൊക്കെ കയ്യൊഴിഞ്ഞു. വീടുകള്‍ ഒന്നൊന്നായി കയറി ഇറങ്ങി. പണമുള്ളവനെന്നും, ഇല്ലാത്തവനെന്നും തോന്നിയ എല്ലാ വീടുകളിലും. ആരും വാങ്ങിയില്ല. ഒരാള്‍ പത്തു രൂപാ പറഞ്ഞു. അതു കൊണ്ട് എന്താവാന്‍ എന്നു കരുതി കൊടുത്തില്ല. കുറെക്കൂടി അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞപ്പോള്‍ പത്തെങ്കില്‍ പത്ത് എന്നു കരുതി അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക് തന്നെ നടന്നു. പക്ഷെ അയാള്‍ വളരെ ക്രൂരമായി അഞ്ചുരൂപാ തരാം എന്നു പറഞ്ഞു. ഈ മീന്‍ ചീഞ്ഞുപോയാലും തനിക്ക് തരില്ലെന്നു മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു ഞാന്‍ പടിയിറങ്ങി.

നടന്നു നടന്നു ഇവിടെ തളര്‍ന്നിരുന്നു. ഇലക്ട്രിക് പോസ്റ്റിനടിയില്‍...ഉള്ളിലെ ആന്തല്‍ വിങ്ങലും, വിങ്ങല്‍ സങ്കടവും, സങ്കടം കരച്ചിലുമായി പുറത്തേക്ക് വന്നു. ഞാന്‍ കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. ഏന്തിയേന്തി കരഞ്ഞു.

“ആരാടാ അത്?”

ആരോ ആടി ആടി വരുന്നു. അത് കുഴിവെട്ടുകാരന്‍ ആന്‍ഡ്രൂസ് ചേട്ടനായിരുന്നു. ആരുടേയോ ശവമടക്കു കഴിഞ്ഞുള്ള വരവാണു എന്നു തോന്നുന്നു. ആന്‍ഡ്രൂസ് ചേട്ടനാണ് നാട്ടില്‍ കൃസ്ത്യാനികളായി ആരുമരിച്ചാലും, അവരുടെ ശവമടക്കിനുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ ചെയ്യുന്നത്. എന്നു വെച്ചാല്‍, ശവം കൊണ്ട് പോകുക, കുഴിവെട്ടുക, ശവം മറവു ചെയ്യുക. പിന്നെ കുഴിയില്‍ നിന്നു അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ മാറ്റുക അങ്ങിനെയൊക്കെ. ആന്‍ഡ്രൂസ് ചേട്ടനെ കാണുമ്പോഴൊക്കെ കൂടെ ശവവണ്ടിയും കാണും, ഒന്നുകില്‍ കാലിയായി അല്ലെങ്കില്‍...

“ആരാ അതെന്നു?”

എന്റെ പേര് പറഞ്ഞാല്‍ മനസിലാകണമെന്നില്ല. എന്റെ അപ്പൂപ്പന്റെയൊക്കെ തരക്കാരനാണു.

“ഞാന്‍...പിന്നെ...ജോസെ മേസിരിയുടെ പേരക്കിടാവാണു.”

“ഇവിടെ എന്തെടുക്കുന്ന്?”

എന്റെ കരച്ചിലില്‍ ഭയം കലര്‍ന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു.

“നിന്നു മോങ്ങാതെ കാര്യം പറയെടാ”

എന്റെ കരച്ചില്‍ ഉറക്കെയായി.

“നിര്‍ത്തെടാ അവന്റമ്മേടെ കരച്ചില്‍...”

ഇടിമിന്നല്‍ പോലെയായിരുന്നു അത്. എന്റെ കരച്ചില്‍ വിഴുങ്ങിപ്പോയി.

“എന്തിനാ നീ കരയുന്നത്?”

ഏന്തലടക്കാന്‍ വിഷമിച്ചു കൊണ്ട് ഞാന്‍ കാര്യം പറഞ്ഞു.

“നീ ഏതിലാ പടിക്കുന്നെ”

“പത്തില്”

“ഊം..പൊസ്തകത്തിനു എത്രയാകും”

“പതിനഞ്ച്”

"അരി മേടിക്കണ്ടേ”

“ഹ്ഹ്മ്മ്”

അദ്ദേഹം, മുണ്ടിനടിയില്‍ ധരിച്ചിരുന്ന നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റില്‍ നിന്നും മുപ്പത് രൂപ എടുത്തു തന്നു.

“ആ മീനിങ്ങു തന്നേര്”

“അതു ചീത്തേയിക്കാണും”

“എനിക്കിതു പുഴുങ്ങിത്തിന്നാനല്ല. നീ ഓസിനു കാശുവാങ്ങി എന്നു വേണ്ട.”

ആ‍ പൊതിയുമായി ആടി ആടി അയാള്‍ നടന്നു നീങ്ങി. എന്തു പറയണമെന്നറിയാതെ കാശു കയ്യില്‍ ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച് ഞാന്‍ നിന്നു.

ഇന്നു ഞാന്‍ ആ കടം വീട്ടണമെങ്കില്‍ എത്ര രൂപാ ആന്‍ഡ്രൂസ് ചേട്ടനു കൊടുക്കണം. ഒരുപക്ഷെ അദ്ദേഹമല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരാള്‍ ഒരുപക്ഷെ മരിയാടീച്ചര്‍ തന്നെ ആ കാശുതരുമായിരിക്കാം. എങ്കിലും ആ കടം എന്തു കൊടുത്താണു വീട്ടേണ്ടത്? എസ്.എസ്.എല്‍.സി. ബുക്കിനു വന്ന പതിനഞ്ചു രൂപയോ? രണ്ടു കിലോ അരി വാങ്ങാനുള്ള കാശോ? എന്റെ വിദ്യാഭ്യാസയോഗ്യത സര്‍ട്ടിഫികറ്റുകള്‍ കൊണ്ട് എനിക്ക് കിട്ടിയ ജോലികളുടെ ശമ്പളമോ. അങ്ങിനെ പണം കൊണ്ടു മാത്രം തീര്‍ക്കാന്‍ കഴിയാത്ത കടങ്ങള്‍ ജീവിതത്തില്‍ ബാക്കിയാകുന്നു.

ഒരു മോതിരവും അന്‍പത് പൈസയും

പ്രീഡിഗ്രി അത്ര സുഖമുള്ളതല്ല എന്നു തോന്നിത്തുടങ്ങിയ ദിവസങ്ങള്‍, നരകത്തിലേക്ക് വരുമ്പോലെയാണു ഓരോദിവസവും ക്ലാസിലെത്തുന്നത്. ക്ലാസില്‍ പറയുന്നതൊന്നും മനസിലാകുന്നില്ല. ചുറ്റുമിരിക്കുന്ന 108 മുഖങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കുന്ന മുഖങ്ങള്‍ എത്ര വിരളം. മിക്കവയും നഗരത്തിന്റെ മുഖം മൂടികള്‍.

തേവര സേക്രട്ട് ഹാര്‍ട്സിലേക്ക്, ഐക്കഫ് ക്യാമ്പിനു വേണ്‍ടി, ഡിന്‍സന്റെയും ടെറ്റ്ലാറിന്റെയുമൊപ്പം ബസുകയറുമ്പോള്‍ ആ ദുഷിച്ചു തുടങ്ങിയ ദിവസങ്ങളില്‍ നിന്നൊരു മോചനം മാത്രമായിരുന്നു മനസ്സില്‍. എവിടെയും ജാഡയുടെ മുഖങ്ങള്‍ ക്യാമ്പിനെത്തിയവരുടെ ഇടയിലും. ഒരു കട്ടന്‍ ചായ കുടിക്കാമെന്നു കരുതി ഞാന്‍ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

"എങ്ങോട്ട് പോകുന്നു?"

ചിത്രശലഭത്തെപ്പോലെയൊരു പെണ്‍കുട്ടി.

"ഒരു ചായ കുടിക്കാന്‍"

"ഇവിടെ അടുത്ത് കാന്റീനുണ്‍ടല്ലോ?"

"വേണ്‍ട. പുറത്തൊരു ചായ്പ്പ് കട കണ്‍ടു. അതാ ശീലം."

"നോക്കു. ക്യാമ്പ് തുടങ്ങാന്‍ സമയായി. നിങ്ങളിങ്ങനെ ഓരോരുത്തരായി ഓരോ വഴിക്കു പോയാല്‍, ബാക്കിയുള്ളവര്‍ക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാകും"

"ഞാനൊരാള്‍ എന്തു ബുദ്ധിമുട്ടുണ്‍ടാക്കാന്‍?"

"പ്ലീസ്, നിങ്ങള്‍ ഹാളിലേക്ക് ചെല്ലൂ. എന്നിട്ട് ബ്രേക്കിനു പുറത്തു പോയിക്കോളൂ."

എനിക്കവളുടെ സംഭാഷണം തീരെയിഷ്ടമായില്ല. ഇവിടെയും സ്വസ്ഥത തരില്ലേ എന്ന ചോദ്യം മനസില്‍ ചവച്ചു തുപ്പി അവളുടെ പിന്നാലെ ഹോളിലേക്ക് നടന്നു.

"എന്താ പേരു?"

"സീപി"

"ഏത് കോളേജീന്നാ?"

"ആല്‍ബര്‍ട്സ്"

"ഓഹ്. കണ്‍ടിട്ടുണ്‍ട്"

"എന്നെയോ?"

"അല്ല, നിങ്ങളുടെ കോളേജിന്റെ പേരു ബസിന്റെ ചില്ലിലൊക്കെ എഴുതി വെച്ചിരിക്കുന്നത്." അവളുടെ മുഖത്ത് പുച്ഛഭാവം.

എന്നെ അതു ചൊടിപ്പിച്ചു. ആല്‍ബെര്‍ഷ്യന്‍ എന്നതില്‍ എനിക്കെന്നും അഭിമാനമാണു. അതിനെ അവള്‍ മുറിവേല്‍പിച്ചത് അവളോടുള്ള ഈര്‍ഷ്യ വര്‍ദ്ധിപ്പിച്ചു.

"എന്താ നിന്റെ പേര്?"

"നിന്റെ" എന്നു മനപ്പൂര്‍വ്വം അവളെ ചൊടിപ്പിക്കാന്‍ തന്നെ വിളിച്ചതാണു.

"റോസ്" അവള്‍ ചിരിച്ച് കൊണ്‍ട് പറഞ്ഞു.

"ഹ്മ്മ്..ഈ കോളേജില്‍ തന്നെയായിരിക്കും അല്ലെ?"

"അതേ"

ഹാളില്‍ എന്റെ അടുത്തുള്ള കസേരയില്‍ അവളിരുന്നു. അവിടെ വേറെ കസേര ഇല്ലായിരുന്നു.

എന്തുകൊണ്‍ട് ഐക്കഫ് ക്യാമ്പുകള്‍ എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നതിനു ഒരുത്തരമേ എന്നും എനിക്കുള്ളു. അതു പ്രത്യക്ഷമായിക്കാണുന്ന സമത്വമാണു. പരോക്ഷമായി എങ്ങനെയെന്നെനിക്കറിയില്ല. എങ്കിലും എല്ലാവരുടെയും മുഖം കണ്‍ടു കൊണ്‍ടിങ്ങനെ വൃത്താകരത്തിലിരിക്കുന്ന ഈ കൂട്ടത്തിനു എന്തൊ ഒരു പുതുമയും സൗന്ദര്യവുമുണ്‍ട്.

"ഒന്നായ് മുന്നേറാം ഒന്നായ് മുന്നേറാം
ഒന്നായ് മുന്നേറാമിന്നു"

എല്ലാവരുമെഴുന്നേറ്റു നിന്ന് ആ ഗാനമാലപിച്ചു കൊണ്‍ടിരിക്കുകയാണു. ഒറ്റപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയ ജീവിതത്തിന്റെ തുരുത്തില്‍ നിന്നു എന്റെ മനസിനേയുമപഹരിച്ച് ആ പാട്ട് എന്നെ സുന്ദരമായൊരു ലോകത്തിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്‍ടു പോകുകയാണു. നടുക്കു നിന്ന് ആലാപനത്തിനു നേതൃത്വം നല്‍കുന്നയാള്‍ എല്ലാവരും കൈകള്‍ കോര്‍ത്തു പിടിക്കുവാന്‍ പറഞ്ഞു. റോസിന്റെ കൈയില്‍ നിന്നു എന്റെ കൈയിലേക്ക് ഒരു പാട് ദൂരമുള്ളത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി. അതെന്റെ മനസിലുള്ള അകലമാണു. ഒരു ഭാവ വ്യത്യാസവുമില്ലാതെ അവളെന്റെ കൈയില്‍ കടന്നു പിടിച്ചു സൌഹൃദം കൊണ്‍ട് കോര്‍ത്തു വെച്ചു. എന്റെ കൈകള്‍ വഴുക്കുന്നത് പോലെയൊ വിയര്‍ക്കുന്നത് പോലെയൊ എനിക്ക് തോന്നി.

പുറത്ത് വെളിച്ചം മങ്ങിയിരുന്നു. ബ്രേക്കിനു ഞാന്‍ കോലായില്‍ വന്നു നിന്നു.

"ചായ കുടിക്കാന്‍ പോകാനുള്ള പുറപ്പാടിലാണൊ?" റോസാണു.

"അല്ല. അതിവിടെ നിന്നും കിട്ടിയല്ലൊ?

"ഈ വേരുതെ നില്‍ക്കുന്ന നേരത്തിനു ആരെയെങ്കിലും പോയി പരിചയപ്പെടരുതോ,അതോ ജാഡയാണൊ?"

"അങ്ങിനെയൊന്നുമില്ല. പരിചയപ്പെടാന്‍ തോന്നിയില്ല"

"നല്ല കോമ്പ്ലെക്സുള്ള ആളാണല്ലെ?"

ഇന്‍ഫീരിയൊരിറ്റി കോമ്പ്ലക്സ്..അപകര്‍ഷതാ ബോധം. എന്റെ നിറത്തെ ഓര്‍ത്ത്, സൗന്ദര്യക്കുറവിനെയോര്‍ത്ത്, പണമില്ലാത്തതിനെയോര്‍ത്ത്, അംഗീകാരം കിട്ടാത്തതിനെയോര്‍ത്ത്, ഐഡന്റിറ്റിയില്ലാത്തതിനെയോര്‍ത്ത്. അപകര്‍ഷതാബോധത്തിന്റെ മൂര്‍ച്ിച്ച് രൂപമെന്റെ മനസ്സിനെ അടക്കി വാഴുകയാണു. മനസിനകത്ത്. പക്ഷെ അതിവളെന്തിനു കാണുന്നു.

"എന്താ ആലോചിക്കുന്നത്?"

"ഒന്നുമില്ല".

"കോമ്പ്ലക്സുള്ള ആളാണെന്നു എനിക്കെങ്ങിനെ മനസിലായി എന്നല്ലേ. മീനിനെപിടിക്കുന്ന പോലെ അറച്ചറച്ചെന്റെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചപ്പോള്‍ തന്നെയെനിക്കു തോന്നിയതാ അത്...വരു എന്റെ ഫ്രെണ്ട്സിനെ പരിച്ചപ്പെടാം"

അവളോടൊപ്പം ഞാന്‍ നടന്നു. അവള്‍ക്കറിയാവുന്നവരെയൊക്കെ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി. അങ്ങിനെ എനിക്കു ചുറ്റും ചില മാലാഖമാര്‍ നിറഞ്ഞു. ചേച്ചിയെന്നു പൂര്‍ണ്ണമായ് അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഞാന്‍ പിന്നീട് വിളിച്ച ഡെന്‍സിച്ചേച്ചി, അഭൌമമായ പ്രഭാവലയത്തില്‍ പരിലസിച്ചിരുന്ന ഫാത്തിമാബീവി, പിന്നെ വാക്കു കൊണ്‍ട് ഉചിതമായ ചിന്തകള്‍ സൃഷ്ടിച്ച രജീഷ്, നല്ല പാട്ടുകള്‍ പാടിയിരുന്ന ശരത്. എന്റെ ഒറ്റപ്പെട്ട ദ്വീപില്‍ ആളനക്കവും ചിരിയും, കളികളും ചെറിയ കരച്ചിലുകളുമുയരുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു.

ജീവിതത്തിലെ രണ്‍ട് നല്ല മദ്ധ്യാഹ്നങ്ങളില്‍, ഞങ്ങള്‍ കായലിനരികിലിരുന്നു സംസാരിച്ചു. ഞാന്‍ പറയുന്നത് മാത്രം കേട്ടു കൊണ്‍ട് അവളിരുന്നു.

"റോസ്. നീ നല്ലൊരു പൂവാണു. ഓരോരുത്തരുടെയും പൂന്തോട്ടത്തില്‍ വേണമെന്ന് എല്ലാവരും ആഗ്രഹിക്കുന്ന പൂവ്"

അവള്‍ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "നിന്റെ വാക്കുകള്‍ വായിക്കുവാനും, കേള്‍ക്കുവാനും നല്ല രസമാണ്. നീ ഇതൊക്കെ എഴുതി വെക്കണം. ആരെങ്കിലും വായിക്കുമെന്നു കരുതി വേണ്ട. അല്ലാതെയും എഴുതാം. നിന്റെ വാക്കുകള്‍ക്ക് നല്ല ജീവനുണ്ട്. ആ ജീവന്‍ നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാന്‍"

രണ്ടും രാത്രികളും പകലുമായി ആ ക്യാമ്പ് തീര്‍ന്നുപോയി. മടങ്ങുമ്പോള്‍ അവളുടെ കയ്യില്‍ കിടന്നിരുന്ന പിരിയന്‍ മോതിരം അവളെനിക്കു തന്നു.

"ഇതു നീയെന്നെ എപ്പോഴും ഓര്‍ക്കുവാനാണ്."

ഞാന്‍ പോക്കറ്റില്‍ പരതി. ഒരന്‍പതു പൈസയുടെ തുട്ട്. അതു ഞാനവള്‍ക്ക് കൊടുത്തു.

"നീയും എന്നെ മറക്കാതിരിക്കട്ടെ"

പിന്നീടൊരുപാട് നാളുകള്‍...ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം കണ്ടില്ല. ഡെന്‍സിച്ചേച്ചിയുടെ ചേച്ചിയുടെ വിവാഹത്തിനു അവളും കാണുമെന്ന് ഞാന്‍ കരുതി.

അപ്പൊഴേക്കും അവള്‍ തന്ന മോതിരം എന്റെ കയ്യില്‍ നിന്നു നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. എങ്കിലും അതു പോലൊന്നു കടയില്‍ നിന്നു വാങ്ങി സോപ്പുവെള്ളത്തിലിട്ടു വെച്ച് അതിന്റെ പൊലിമ മങ്ങി പഴമ തോന്നും വിധമാക്കി, ഞാന്‍ വിവാഹത്തിനു പോയി. റോസ് വന്നിരുന്നില്ല.

എന്റെ ഡിഗ്രിയുടെ അവസാന വര്‍ഷം ഒരു മിന്നായം പോലെ അവള്‍ മുന്നില്‍ വന്നു. കാലം മനുഷ്യനില്‍ മാറ്റമുണ്‍ടാക്കാം, പക്ഷെ ഇത്രയും പാടില്ല. ഒരു പൂമ്പാറ്റയെ പോലെ പാറി നടന്നിരുന്ന റോസ്. വര്‍ണ്ണവും വസന്തവും പൂക്കളില്‍ നിന്നു പൂക്കളിലേക്ക് പകര്‍ന്നു നടന്നിരുന്ന റോസ്. അവളാകെ മാറിയിരിക്കുന്നു. നരച്ച, റൌണ്ട് നെക്ക് ഫുള്‍ സ്ളീവ് ചുരിദാര്‍. മുഖത്ത് വെല്ലാത്ത മങ്ങല്‍.

"റോസ്, എന്നെ മനസിലായോ?"

അവളെന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.

വാനിറ്റി ബാഗ് തുറന്ന് ഒരന്‍പതു പൈസയുടെ തുട്ട് അവളെന്നെ കാണിച്ചു. എന്റെ കയില്‍ പകരം കാണിക്കാന്‍ മോതിരമുണ്‍ടായിരുന്നില്ല. അതേക്കുറിച്ചവള്‍ ചോദിച്ചതുമില്ല.

"നീ ഇവിടെ?"

"ഇവിടെ അടുത്തൊരു ഓള്‍ഡ് എയ്ജ് ഹോമുണ്‍ട്. അഴ്സിമേഴ്സ് പിടിച്ചവരാണധികവും. അവിടെ വന്നതാണു. നീ എന്തു ചെയ്യുന്നു."

"ഞാന്‍ ഡിഗ്രി ഫൈനല്‍ ഇയറാണു."

"ശെരി. ഞാന്‍ പോട്ടെ. അല്‍പം തിരക്കിലാണു."

"നിന്റെ അഡ്രസ്സ്?"

അവള്‍ പതിയെ ചിരിച്ചു

"ഒരഡ്രസ്സുമില്ലാതെ നമ്മള്‍ വീണ്‍ടും കണ്ടില്ലെ. ഇനിയെന്നെങ്കിലുമിതു പോലേ കാണാം"

അവള്‍ നടന്നകന്നു. ഒരു നൂറായിരം ചോദ്യങ്ങള്‍ എനിക്കു മാത്രം വിട്ടു തന്നു കൊണ്ട്. അല്‍പദൂരം നടന്നു ആ അന്‍പതു പൈസ അവളെന്നെ ഉഅയര്‍ത്തിക്കാണിച്ചു. മോതിരമില്ലാതിരുന്ന എന്റെ കൈകള്‍ വീശി അവളെ ഞാന്‍ യാത്രയാക്കി.

എന്റെ ജീവിത്തില്‍ അവളെ രണ്‍ടു തവണ മാത്രമേ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ. ഒന്നു നിറമൊള്ളൊരു വസന്തകാലത്തും, പിന്നെയാ ഇല പൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന സായന്തനത്തിലും. എന്റെ വഴികളില്‍ കെടാതെയൊരു തിരി കത്തിച്ച് വെച്ച് അവള്‍ നടന്നുപോയി. റോസ് ആ അന്‍പത് പൈസ നീയിപ്പൊഴും സൂക്ഷിക്കുന്നുവോ?

പൊള്ളിച്ച മീന്‍

മലമ്പുഴ ഗാര്‍ഡന്സിനടുത്തുള്ള ഏതൊ തെരുവിലൂടെ നടക്കുമ്പോഴാണു വഴിയരികില്‍ പൊള്ളിച്ച മീന്‍ വില്‍ക്കുന്ന കറുത്ത പെണ്ണുങ്ങളെ കണ്ടത്. വില പത്തു രൂപ. പോക്കറ്റില്‍ നോക്കി. അന്പത് രൂപാ ഉണ്ട്. ടൂറിനു കൂടെ വന്നവരെ ആരും കാണുന്നില്ല. തരിമ്പു വിശപ്പുമില്ല. പിന്നെ ഒരു കൌതുകത്തിനു ഒരു മീന്‍ പൊള്ളിച്ചു വാങ്ങി. കിള്ളി വായില്‍ വെച്ചു. സ്വാദൊന്നും തോന്നിയില്ല. യാന്ത്രികമായി ഒരു രണ്ടു കഷണം കൂടെ കഴിച്ചു. പിന്നെ ചവറ്റു കുട്ടയിലേക്കെറിഞ്ഞു. ചെമ്പിച്ച മെലിഞ്ഞ ഒരു പട്ടി ആ കുട്ടയിലേക്കു ചാടി, ആര്‍ത്തിയോടെ ആ മീന്‍ കമ്മി കമ്മി തിന്നു. എനിക്കു തോന്നാത്ത എന്തു രുചിയാണു ഈ നായിന്റെ മോനു തോന്നുന്നത്. അതു വിശപ്പിന്റെ രുചിയാണു. പട്ടിയേ പോലേ ഞാന്‍ തിരഞ്ഞ്ട്ടുണ്ട്, മുള്ളില്‍ ഞാന്ന്നു കിടക്കുന്ന മരച്ച മീന്‍ കഷണങ്ങള്‍. അന്നു തോന്നിയ ഭീമമായ ആര്‍ത്തി ഇന്നു തോന്നാത്തതെന്ത്?

1997 മാര്‍ച്ച് 31

മമ്മിയുടെയും ഡാഡിയുടെയും കോളനിവാഴ്ചയില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ സ്വതന്ത്ര രാഷ്ട്രമായി പുറത്തിറങ്ങി. പാഠപുസ്തകങ്ങള്‍ തീര്‍ത്ത ചങ്ങലകള്‍ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞ് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ കളിമണ്‍പാതിഅയിലൂടെ ബഹുദൂരം ഞാന്‍ നടന്നു, ഇരുട്ടും വരെ. പിന്നെ നിലാവിന്റെ തണലില്‍ അടുത്തുള്ള മാത്തന്റെ തെങിന്‍ തൊപ്പില്‍ പോയി മലര്ന്നു കിടന്നു. കൊതുകുകള്‍ നിരയായി വന്നു ചോരകുടിച്ചിട്ടും അവിടെനിന്നും എഴിന്നേല്‍ക്കണം എന്നു തോന്നിയില്ല. വിശപ്പു തുടങ്ങും വരെ അങ്ങിനേ കിടന്നു. വിശപ്പകറ്റാന്‍ വീണ്ടും അടിമത്തത്തിലേക്ക്. സുഖമുള്ള അടിമത്തം.

ജിന്‍സനും അനൂപേട്ടനും എല്‍ബിയും അഖിലും പിന്നെ ഞാനുമൊക്കെ ചേര്ന്ന ഒരു ക്ളബ്‌. ക്ളബിന്റെ ഉല്‍ഘാടനം കഴിഞ്ഞ അടുത്ത ദിവസം എല്ലവര്‍ക്കും തോന്നി, ഒരു ടൂര്‍ പോയിക്കളയാമെന്നു. കാര്യങ്ങള്‍ പെട്ടെന്നു നീങ്ങി വണ്ടി ബുക്ക് ചെയ്തു. മേയ് മാസത്തിലേ ഒരു ദിവസം തീരുമാനിച്ചു. ദിവസമൊന്നും ഓര്‍മ്മയില്ല. എങ്കിലും അതു എസ്.എസ്.എല്‍.സി. പരീക്ഷയുടെ റിസല്‍ട്ട് വരുന്നതിന്റെ തലേ ദിവസമായിരുന്നു എന്നത് വ്യക്തമായി ഓര്‍ക്കുന്നു. മലമ്പുഴ ഗാര്ഡനിലേക്കാണു ടൂര്‍.

ഒരാവേശത്തില്‍ എല്ലാം സമ്മതിച്ചെങ്കിലും ടൂറു പോകാന്‍ വേണ്ട 125 രൂപ വലിയ ഒരു ചോദ്യമായി മുന്നില്‍ നിന്നു. മലമ്പുഴ എന്നത് എന്റെ ഒരു സ്വപ്നവും. നാലാം തരത്തില്‍ പഠിക്കുമ്പോഴാണു ആദ്യമായി സ്കൂള്‍ എസ്കെര്‍ഷന്‍ എന്നത് എന്റെ മോഹമായത്. ഒരാള്‍ക്ക് 25 രൂപാ കൊടുക്കണം. ഡാഡിയോട്‌ മടിച്ചു മടിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു.

“നീ നാട്ടി പിള്ളായാ മോനെ, വീട്ടി പിള്ളയ്ക്ക് തുള്ളിക്കഴിഞ്ഞു ചെന്നാ കുത്തരിക്ക്ക്കഞ്ഞി കാണും, നാട്ടി പിള്ള പൊരിഞ്ഞു വന്ന കൊടലു കരിയാതിരിക്കാന്‍ കാടി വെള്ളം പോലുണ്ടാകില്ല.ഉടുതുണിക്കു മറുതുണിയുണ്ടാകുമ്പോ ടൂറൊക്കെ പോകാം. പോയി നാലക്ഷരം പടിക്കാന്‍ നോക്ക്”.
പക്ഷേ എന്തു സംഭവിച്ചാലും ഈ ടൂറിനു പോണം. നെല്‍സനാണു മുരിക്കും പാടത്തുള്ള ഒരു ഹോട്ടലില്‍ ആളെ ആവശ്യമുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞത്. അവന്‍ അവിടെ കണക്കെഴുതുകായാണു ജോലി. ഒരു വീടിനോടു ചേര്‍ന്നുള്ള ഹോട്ടല്‍. മീന്‍ബോട്ടില്‍ പോകുന്ന അണ്ണാച്ചികളെ ഉദ്ദേശിച്ചു വൈകീട്ടു മാത്രം കച്ചവടം. “ഭക്ഷണം എടുത്തു കൊടുക്കണം. ദിവസം 15 രൂപ കിട്ടും. ഒരു നേരത്തേ കുശാലായ ഭക്ഷണം” രണ്ടും മികച്ച പ്രല്ലോഭനങ്ങളാണു. പണവും ഭക്ഷണവും. പോകാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

എല്ലാം പറഞ്ഞുറപ്പിക്കുന്നതിനിടയില്‍ “ഇടക്കു പ്ളേറ്റു കഴുകാന്‍ സഹായിക്കണം” എന്നു കൂടി മുതലാളി ചേര്‍ത്തു. അവസാനം പറഞ്ഞതാണു ശെരിക്കുള്ള ജോലി എന്നു രണ്ടു ദിവസത്തിനുള്ളില്‍ മനസ്സിലായി. എച്ചില്‍ പാത്രം കഴുകാന്‍ അവിടെ വേറെ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അണ്ണാച്ചി ചവച്ചു തുപ്പിയ മീന്‍ മുള്ളും ഇറച്ചിക്കഷണങ്ങളും കയ്യുറ പോലുമില്ലാതെ വടിച്ചുകളയുമ്പോള്‍ തികട്ടിവന്ന ഛര്‍ദ്ദി ഞാന്‍ വിഴുങ്ങി കളഞ്ഞു.
രാത്രി 12.30 ആയിട്ടും ഹോട്ടലിലെ തിരക്കൊഴിഞ്ഞില്ല. വിശപ്പിന്റെ അന്ധതയും തളര്‍ച്ചയും. ഇന്നൊന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ല. നെല്‍സന്‍ പറഞ്ഞ കുശാലായ ശാപ്പാട് ഒരു സ്വപ്നവും വിശപ്പു നിയന്ത്രണാതീതവുമായി അവശേഷിക്കേ വറുത്ത ആവോലി മീനിന്റെ മുള്ളില്‍ ഞാന്നു കിടന്ന കഷണങ്ങളും പ്ളേറ്റില്‍ ബാകിയിരുന്ന പച്ചക്കറിയും നാരങ്ങ അച്ചാറിന്റെ കീരിയ ഒരു കഷണവുമെടുത്ത് ഞാന്‍ വിഴുങ്ങി. വിശപ്പിനു ചെറിയൊരാശ്വാസം.

അണ്ണാച്ചി തിന്നു തീരാത്ത ആവോലിയും അയലയും നിറഞ്ഞ പ്ലേറ്റുകള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും എന്റെ മുന്നില്‍ കുമിഞ്ഞു. ചവറ്റുകൊട്ടയിലെ എച്ചിലു തിന്നുന്ന പട്ടിയേ പോലേ അവ ഞാന്‍ വാരിത്തിന്നു. പീടലിക്കു ഇടിമിന്നല്‍ പോലേ മുതലാളിയുടെ കൈ വന്നു വീണ ദിവസം വരേ. കണ്ണിനകത്തും പുറത്തും തിങ്ങിനിന്ന ഇരുട്ടിനിടയിലൂടെ ആ രാത്രി ഞാന്‍ ഹോട്ടലിന്റെ പടിയിറങ്ങി. പക്ഷേ അപ്പോഴേക്കും എന്റെ കീറിത്തുടങ്ങിയ പേഴ്സില്‍ 37 പത്തിന്റെ നോട്ടുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. എച്ചില്‍ പാത്രം കഴുകിയതിനു അധികകൂലിയായി കിട്ടിയതടക്കം.